Stenen

een man staat op het punt

een bladzijde om te slaan

een bladzijde waarmee zijn jaar wordt afgesloten

link en rechts hoort hij ongeduld om zich heen

in de vorm van pijlen de lucht ingeschoten

er hangt iets in de lucht

een spanning die hij nooit heeft begrepen

waar hij de essentie nooit van bezitten zal

omdat hij teveel bezig is met shit uit het verleden

hij hoort zeggen  "Dit gaan hem worden. Dit wordt jouw jaar!"

alsof hij de voorgaande jaren heeft liggen pitten

het is oké
het is niet altijd even duidelijk voor hen

hoe kunnen ze weten hoe zwaar de stenen zijn

die hij diep in zichzelf voelt zitten?

die stenen houden hem laag bij de grond

op momenten dat hij het liefst zou willen zweven

maar hij dropt ze nu langzaam 

één voor één

in hoeken, struiken, midden op straat

overal waar hij zich op dat moment mag begeven

het leven gaat alleen in cirkels

dus hij komt die stenen vast nog wel een keer ergens  tegen

de angst bij hem is groot dat hij ze weer oprapen zal

In plaats van ze met een bezem verder van zich af te vegen

de laatste jaren heeft hij

tijdens het lopen van levenscirkels

meer en meer besef van zichzelf gekregen

is hij blij mensen tegen te komen die hem snappen

en aan hem energie en een blijk van waardering hebben gegeven

hij denkt "blijkbaar doe ik er toe en heb ik toch iets toe te voegen

vallen mijn ideeën en gedachten niet eens zo tegen"

hoe komt het toch dat hij 12 maanden in een  jaar

van binnen het gevoel heeft te moeten lopen in schaduw en in regen?

tijd om te veranderen  bezweert hij

tijd om alleen om echt belangrijke dingen te gaan geven

fuck wat mensen van hem denken en over hem zeggen

keihard gooit hij die gedachten in zichzelf kapot

kleine kiezels zijn het nu, niet langer stenen 

en zo staat hij weer bij dat omslagpunt

het bladzijdeomslagpunt naar een heel nieuw jaar

menig bladzijdeomslagpunten in zijn leven

beseft hij nu met terugwerkende kracht

heeft hij niet met volle overtuiging om doen slaan

maar daar
daar is hij nu mee klaar

moluxious