Stenen

een man staat op het punt

een bladzijde om te slaan

een bladzijde waarmee zijn jaar wordt afgesloten

link en rechts hoort hij ongeduld om zich heen

in de vorm van pijlen de lucht ingeschoten

er hangt iets in de lucht

een spanning die hij nooit heeft begrepen

waar hij de essentie nooit van bezitten zal

omdat hij teveel bezig is met shit uit het verleden

hij hoort zeggen  "Dit gaan hem worden. Dit wordt jouw jaar!"

alsof hij de voorgaande jaren heeft liggen pitten

het is oké
het is niet altijd even duidelijk voor hen

hoe kunnen ze weten hoe zwaar de stenen zijn

die hij diep in zichzelf voelt zitten?

die stenen houden hem laag bij de grond

op momenten dat hij het liefst zou willen zweven

maar hij dropt ze nu langzaam 

één voor één

in hoeken, struiken, midden op straat

overal waar hij zich op dat moment mag begeven

het leven gaat alleen in cirkels

dus hij komt die stenen vast nog wel een keer ergens  tegen

de angst bij hem is groot dat hij ze weer oprapen zal

In plaats van ze met een bezem verder van zich af te vegen

de laatste jaren heeft hij

tijdens het lopen van levenscirkels

meer en meer besef van zichzelf gekregen

is hij blij mensen tegen te komen die hem snappen

en aan hem energie en een blijk van waardering hebben gegeven

hij denkt "blijkbaar doe ik er toe en heb ik toch iets toe te voegen

vallen mijn ideeën en gedachten niet eens zo tegen"

hoe komt het toch dat hij 12 maanden in een  jaar

van binnen het gevoel heeft te moeten lopen in schaduw en in regen?

tijd om te veranderen  bezweert hij

tijd om alleen om echt belangrijke dingen te gaan geven

fuck wat mensen van hem denken en over hem zeggen

keihard gooit hij die gedachten in zichzelf kapot

kleine kiezels zijn het nu, niet langer stenen 

en zo staat hij weer bij dat omslagpunt

het bladzijdeomslagpunt naar een heel nieuw jaar

menig bladzijdeomslagpunten in zijn leven

beseft hij nu met terugwerkende kracht

heeft hij niet met volle overtuiging om doen slaan

maar daar
daar is hij nu mee klaar

moluxious

Het zijn de nachten

overdag
speelt het leven zich af
verstopt
onder een laag niet-gemeende uitlatingen
gecamoufleerd
achter onontwikkelde foto’s van food en drankjes
en eindeloze reacties op reacties op bedankjes
op fucks not given en andere stank voor dankjes

ondertussen wordt arbeid verricht volgens protocollen
waarin apathie wordt gestimuleerd en creativiteit
een lege huls is als niet-ontwikkelde fotorollen
ISO 100 of 200? 

Who cares! ik heb schijt
langzaam maar zeker ontwikkelt zich een patroon van absolute gelatenheid
waarin genoegen wordt genomen met middelmatigheid
in dankbaarheid

dank voor het niet herkennen van de menselijke wil
dank voor het niet erkennen van mijn talenten en mijn skills
dank voor het daarmee creëren van bewustwording en besef
voor het superchargen van mijn stamina
voor het oppompen van mijn lef

de verhouding ladders op het aantal mensen is 1 op 10010
slecht eentje klimt hoog genoeg om over het muurtje te kijken en vertaalt wat wij met zijn allen krijgen te zien

het is overdag, in het daglicht
het is daar waar het beeld wordt gevormd
het beeld waaraan je je dient te houden
volgens de algemene beeldennorm

dus welkom terug slapeloze nacht

het zijn de nachten
waarin alles dat me dwarszit tot leven komt
waarin woorden die zich overdag verstoppen achter in mijn mond
verschuiven naar het puntje van mijn tong

het zijn de nachten 

waarin twijfel heerst of leven op routine me happy maakt

waarin een flasback van de zoveelste afwijzing me steeds dieper en dieper raakt

twijfel en ongemak
rollen hand in hand in de spoorvorming
veroorzaakt door druppels die emmers doen overlopen
heb je terug van een tientje?
dan kan ik alle gevoelens
die ik oprecht vanuit mijn hart aan je gegeven heb weer van je overkopen

onderweg van het hart naar de mond
neemt elk woord in waarde toe
eenmaal uitgesproken
devalueert het als een malle
en is het net zoveel waard als paardenpoep

het piekeren, het nadenken,
het alsmaar malen en malen

en malen en malen en malen
begint klein als een korreltje zand
maar eindigt in immens grote kathedralen

en zo bouw ik 's nachts
gebouwen en pleinen

vijvers en fonteinen
krotten naast paleizen
poortwachters naast paladijnen

het zijn de nachten
waarin ik met open ogen leef
om het overdag weer te sluiten
voor de vele dingen waar ik niks om geef

moluxious

Hanepoten

Gestapelde onrust
leidt tot een wirwar aan fragmenten
die zich zonder geluid afspelen in mijn hoofd

Spanning opgebouwd
door alleen maar indirect te communiceren
heeft mijn gevoelens dusdanig verdoofd

Alle info in mijn leven
enkel en alleen verkregen
door teksten te lezen tussen de regeltjes door

Vermoeiend
om te luisteren naar dingen
die nooit worden gezegd maar wel door mij worden gehoord

Ik stap er vanaf,
loop er langzaam van weg,
wil door niemand meer worden gestoord

Ik ga door,
Ik klim,
ik rol,
kijk meer naar de witregels in mijn hoofd

Zandzakken
die me onbewust laag houden
werp ik één voor één overboord

Ik ben spatiebalk

Die grote centrale knop, dwarsliggend,
onderaan mijn toetsenbord

Onopvallend, onderscheidend,
beseffend dat je daar moet zijn waar je hoort

Zonder druk, altijd rustig,
terwijl hij telkens onder de duim wordt geboord

Fuck it mensen
de tijd is nu om te doen waar je altijd al van hebt gedroomd

Wees markr in muziek
en spatiebalk in tekst en woord

moluxious

Bal vier

oude fietsen up-to-date gebracht
op zoek naar nieuwe dingen om te leren
cumuleer het oude, het heeft me tot dit punt gebracht
grenzen verleggen, bal vier toegevoegd aan het jongleren

Moluxious

Silhouet

Een silhouet van iemand die probeert
over zijn eigen schaduw heen te stappen kan vele vormen aannemen

Slaag je erin te doen wat anderen voor onmogelijk houden

Dan sta je voor even

los

van alles
wat mensen kunnen waarnemen

Moluxious